Dag 1

Dag 1.

Vanmorgen vroeg opgestaan de Garmin verteld mij dat het 7 uur en 10 min rijden zal zijn naar mijn eerste bestemming, nu maar hopen dat hij het kan vinden en dat ik het juiste adres heb in gevoerd.
Het gaat al meteen goed Garmin stuurt me dwars door het Centrum van Rotterdam.... waarom geen idee, ik heb alleen en naar voor gevoel dat hij me dit gaat flikken bij iedere grote stad die ik ga passeren. Waarom rijd ik er ook niet gewoon omheen? Ik weet de weg toch..., inmiddels heb ik zoveel tijd verloren ik had gewoon al in Breda kunnen zijn, maar Garmin wil met alle geweld over de A15.
Goed ik geloof hem en volg als een mak lammetje zijn aanwijzingen, ik wil immers niet verdwalen in Nederland.
Voor het eerste stuk, heb ik gekozen voor alleen maar snelweg ik weet hoe het in het verleden is gegaan met even naar een hotel rijden en dat de navigatie zegt dat het 7 uur rijden is, voor je het weet ben je 9 uur verder. Dus dat is wat ik doe, ik volg de eindeloze snelwegen, en top af en toe voor een korte pauze. Rond een uur of 2 geraak ik na een korte rit door Luxemburg, ook in Frankrijk, het land waar ik de taal duidelijk niet spreek, en de namen op de borden onleesbare wirwar van letters zijn die een naam proberen te vormen die ik niet kan uitspreken.

Nu even rust en nogmaals tanken, en ja wat kan nog missen but the story of my life. Mijn fiets valt om met alle pleuris zooi die erop vast zit gebonden, 300 kilo als het niet meer is. Voor deze fiets de 2de X in 4 jaar. Ik zet hem neer om te gaan betalen, en ze glijd naar voren en zo van mijn standaard af.... waarom zet ik haar niet in zijn eerste versnelling. Pfff.... Beginners out zou je zeggen...
Normaal kan ik hem wel tillen in mijn eentje, maar met het uitstekend profiel: genaamd mijn koffer en andere benodigdheden lukt dit nu niet. KUT!!!! zoals hij erbij ligt lijkt het wel een dood vogeltje...KUT!!!!!
Na 2 pogingen om het zelf te proberen mijn meisie op haar wielen te zetten, kijk ik zielig om me heen, waarna ik de eerste beste man aanspreek om te helpen ( gelukkig Engels sprekend). Samen tillen we de motor weer op zijn twee wielen, en bedank de man die er uitziet als of hij een wereld wonder heeft verricht. Nu weet ik uit ervaring dat er niet veel gebeurd als hij omvalt maar ik moet nu wel weer voor de zoveelste keer een nieuwe koppel hendel bestellen.( die mensen verdienen een fortuin aan mij).

Na deze ellende nader ik de eerste Tol weg, en de volgende en de volgende, na de 3de vind ik het mooi geweest, en zet mijn Garmin richting hotel en zonder tolwegen, al snel komt er nog een uur bij op mijn klokje. Na 10 min bereik ik de grens van Frankrijk naar Duitsland, de wegen binnendoor zijn eindeloos, en ik tref al snel een grote stad aan waar ik ook 45 min lang doorheen schuifel. Aangezien het in Duitsland echt niet gewaardeerd om tussen de files of rijen auto's door te rijden en zelfs boetes riskeert, sluit ik netjes achter aan en erger me nog lekker een stukje aan et langzame verkeer en de zwarte uitlaat gassen van de vrachtwagen voor mij.

Rond 17:30 zie ik dan eindelijk uitweg, bossen en weiland, de snelweg leid me met 150km door de glooiende bergen van Duitsland tot de afslag die naar mijn hotel leid. De bochtige weg is prachtig, van links naar Rechts, scherpen haarspeldbochten brengen me naar boven, hoog de bergen in waar de lucht steeds kouder wordt. Dit waar je voor naar Duitsland komt, dit heb je niet in ons kikkerlandje, beter nog we gaan naar Oostenrijk, ik en mijn motor.
Na een 20 min bereik ik de top van de berg waar mijn Hotel ligt te rusten in de koelen avond zondag, eindelijk ik ben er. Gasthause Kandelhof in the middele of......

Ik meld me bij de receptie of balie of lopend buffet, wat het dan ook mag voorstellen, de eigenaar is3an versta. Dus ik kijk hem wat appelig aan en zeg dat mijn Duits niet heel best is, de man probeert nog een poging en geeft het op, maar blijkbaar ging het over de WIFI, hoe kan het ook anders.

Ik bestel me lekker afgezaagd een schnitsel, want ik heb honger, het eerste biertje gaat er soepel in en bestel maar gelijk een nieuwe, gelukkig zijn de glazen groot hier, want ik heb dorst. Nog even schrijven voor de mensen die me volgen, en morgen weer een nieuwe dag, OP naar Tirol!!