Dag 15 laatste dag

Dag 15.

3930km verder 17 x getankt, 15 dagen verder en 4 landen te hebben gezien en alles mee gemaakt wat je bijna kan mee maken onderweg alleen met je motor. Bergen, snelwegen, eindeloze bochten en waanzinnige haarspeldbochten, super smalle wegen, super stijlen wegen omhoog en super stijl naar beneden, zon, regen, sneeuw, kou, wind, Fransen , Duitsers, Oostenrijkers, Italianen. Dorpen met 1 huis, grote steden, pech met de motor, pech met het weer, diepen dalen, hoge toppen, en ontzettend behulpzame lieve mensen, mensen die je niet kan verstaan, en mensen die je wel kan verstaan, tranen, glimlachen, ellenden, maar vooral een hoop mooie momenten. Ben blij dat tegenwoordig je bel bundel ook in Europa te gebruiken is, want ik heb hem echt nodig gehad.
En vannacht weer thuis aan gekomen na 1200 koude kilometers in 14 uur, het weer was bewolkt dus op een bepaald punt ben je gewoon door en door water koud, en is je lichaam zo gespannen, omdat het zich warm wil houden, en heb ok echt 25 min onder de warmen douch gestaan.
Had ik langer willen blijven? Ja, maar de centen laten het niet toe.
Heb ik alweer heimwee terug? Ja, gelukkig is mijn huis net nieuw en voelt het alsof je op vakantie bent.

Gelukkig heb ik niet alleen maar snelweg gereden, maar ben begonnen met een relaxten start, door nog een berg pass mee te pakken, de Timmesjoch passo Rombo. Ik stel hem in als via punt naar huis, en Garmin telt er een 1,5 reis tijd bij op. Om 09:30 vertrek ik uit het hotel, na nog een fles wijn te hebben mee gekregen. Nog een keer die prachtige berg route richting het noorden, ik merk dat ik niet fit ben, ik heb vannacht weer liggen draaien tot 2:00, maar ik wordt vanzelf wakker, wat had ik nu graag in de lijn van een ander gereden. Dit soort momenten bedenk ik me hoe zo iemand als Rossi dit moet beleven, volledig vertrouwend op zijn inzicht, en rijervaring. Goed niet te veel dromen en opletten, ik neem een afslag naar een stuk gebergte waar ik nog niet eerder ben geweest, de weg is rustig en smal, ik kom bijna niemand tegen en de dorpjes bestaan uit 3 huizen. Dan kom ik een bord tegen dat ik de 2500 m hoge Rombo pass oprijd. De gaat gelijk stijl omhoog en de waarschuwing borden vliegen je om de oren, Geen idee waar dit heen leid maar 20 later kom ik er achter. De besneeuwde bergtoppen rijzen omhoog uit het niets, en de weg blijft maar stijgen, ondertussen is het beginnen te sneeuwen, nee he, hier had ik niet op gerekend, blijkbaar gaat deze pas toch wat verder de bergen in als ik dacht. Ik voel me een beetje alleen ook er zullen toch wel meer motor rijders hier rijden, of heb ik de borden niet goed gelezen...? Ik stap af voor wat foto's, en 2 min later passeren me nog 2 helden op de motor, oke als zij het doen, dan kan ik het ook, god weet waar ik heen rijd, terug gaan is ook geen optie.

Dan doemt er een tunneltje op, die lang en donker is, ik rijd er doorheen en op zie ik daglicht dat zo fel is dat het nep lijkt, nee het is sneeuw een heleboel sneeuw, het lijkt wel alsof je een nieuw boek opent. En het is beren koud, voor me zie ik nog een tunnel en dat is aan het bord te zien de grens naar Oostenrijk vervolgens een lange slingerende weg, je kan zien dat er gestrooid is. Onderweg kom ik allemaal informatie borden tegen van gebeurtenissen die hier ooit hebben plaats gevonden, en uiteindelijk kom ik dan bij de tol poort wat tevens een motor museum met restaurant is sinds 2015 geopend. Een ode aan de vele motor fietsen die hier door de pass heen hebben gereden, en dan vooral de oudjes.

Ik stop voor een bord soep, om op te warmen ik voel mijn vingertoppen niet meer, en mijn voeten zij ook ijskoud, ik hoop dat ik dadelijk weer het dal in rijd, waar het warmer is. Het is 14:00 en heb pas 200 km gereden, nou dat schiet niet echt op, ik wil wel vandaag nog Oostenrijk uit zijn als het kan. Ik heb uit betrouwbare bron, dat het ook best te doen is om de hele 1200 km naar huis in een keer te doen. Terwijl ik door het mooie dal heen begin ik te twijfelen en kijk steeds naar mijn Garmin die te tijd van aankomt op 22:00 heeft staan. 22:00 thuis dat is goed te doen, ik moet wel nog 950 km... ik hoop dat het klopt want zoals het er nu uit ziet schiet et totaal niet op

Rond 17:00 kom ik dan daadwerkelijk op de snelweg en passeer de grens naar Duitsland, nu is het alleen nog maar rechtuit en zet de vaart erin en probeer de 160 vast te blijven houden, ik heb inmiddels besloten om door naar huis te rijden, nog 800 km.
De snelheid behouden en het lange stil zitten kost energie, ik begin het koud te krijgen, ik wacht tot ik een bord tegen kom waar ik kan tanken en wat kan eten, ik moet echt tanken. Eerst volgende tankstation, shell en... jakkie BurgerKing. als ik ergens eigenlijk niet echt van houd is het fastfood.
Maar goed ik stond eet me wat, probeer op te warmen, en ga tanken. Op zich is het niet echt koud buiten, maar de inspanning zorgt ervoor dat mijn spieren, verkrampen.
Ik laat Yvonne weten dat ik eraan kom nog 600 km aankomst tijd is inmiddels al 00:30, al die korte pauzes tikken aan, maar ik moet soms gewoon even mijn schouders ontspannen en mijn handen warmen aan het blok van mijn motor. Nu is het alleen nog maar door trappen, blazen, race, ik probeer me klein te maken om onder de wind te blijven en steun te zoeken op mijn tanktas. Het is inmiddels donker, gelukkig niet druk op de weg en er zijn ook geen lantaarnpalen, ik raak gefocust op de strepen van de weg en de kleine reflector stukjes die soms langs de weg te zien zijn. Ijn Cardo systeem is er inmiddels oom mee opgehouden, batterij leeg, dus ook geen muziek meer onderweg, ik had best een beetje Micheal Jackson kunnen gebruiken nu. Nog 2 x tanken en dan ben ik thuis, en ik passer dan eindelijk de Nederlandse grens nog 2 uur rijden en dan thuis, ik verlang naar een warme douche ik heb het zoooooo koud, ben helemaal verstijft. Ik fantaseer over hoe lang ik er onder ga staan, man onvoorstelbaar dat ik zo lang achter elkaar heb gereden, ik heb dit keer niet eens pijn aan mijn kont van het zitten, waarschijnlijk gewoon verlamt ofzo.
Om 01:30 ben ik dan eindelijke thuis, ik breng mijn spullen naar boven, laat alles slingeren en stap gelijk onder de warme douche, jezus wat heb ik het koud en ben ik stijf, lijkt wel alsof ik ben aangereden. Dit doe ik nooit meer, ja het kan dus in een dag nou liever gezegd 14 uur maar liever niet.

De volgende dag wordt ik wakker met het gevoel alsof er een olifant op me heeft gezeten, en het is 8:00 mijn spullen liggen verspreid door het hele huis, welkom thuis.

Was dit een avontuur? Ja sommige momenten wel, vooral als ze mis gaan. Niet omdat ik op de motor was, want voor mij is dit gewoon mijn vervoer middel. Maar het rij plezier wat ik heb gehad hoe zwaar het soms ook was, dat maakt het plaatje met alle ellende erbij een avontuur.
Was dit vakantie? Ja voor mij wel, ik heb mijn geest verruimt, veel gezien, veel meegemaakt.
Ben ik uitgerust? Alles behalve dat, maar dat doe ik wel weer op mijn werk.
Zou ik dit weer doen? Ja duidelijk wel!! volgend jaar, maar eerst een ander soort vakantie tussendoor. Anders wordt het ook zo saai.
Volgende keer weer alleen? Tenzij er iemand met me mee wil om dit alles te delen, maar ik vond het alleen eigenlijk nog net zo leuk. Dus ja, alleen is ook goed.
Volgende keer voorbereiden? Ja is misschien wel handig.

Ook wil ik nog even zeggen tegen iedereen die mijn blog heeft gelezen, en er wel of geen commentaar bij heeft gezet, en op mijn FB berichten heeft gereageerd. BEDANKT!! het gaf me af en toe even net dat zetje wat ik nodig had, toen de moet me in de schoenen zakte en je er helemaal alleen voor stond. Ondanks dat ik alleen was had ik toch het gevoel dat ik niet alleen was, en ik vond het fijn om dit te delen met de wereld.

Tot het volgende avontuur.